8-12-2017
Onze lieve Raymond had een leuk avondspel bedacht voor de scouts, waar wij als explorers ook deel aan namen. In eerste instantie zagen verschillende explorers daar nogal tegenop,aangezien er veel sneeuw voorspeld was. Echter, toen we bij de soesterduinen aankwamen (wat nogal wonderlijk was, aangezien we bij Randy in de auto zaten), hadden we er nog veel minder zin in. Ondertussen was namelijk een sneeuwstorm begonnen. Wij moesten vervolgens van post naar post lopen in een landschap wat ondertussen meer op de noordpool leek dan op duinen. Ik had me opgeofferd om in een groepje te gaan met Kevin, mini Michiel, Stijn en Joris (als ik het me goed herinner). Toen het spel eenmaal begon werden we bekogeld met sneeuwballen en achtervolgd door mensen waarvan we tot de dag van vandaag geen idee hebben wie het waren. Na een sneeuwbal op mijn hoofd te hebben geïncasseerd, wisten we ze kwijt te raken door een stukje te gaan rennen. Echter, hierna kwamen ook nog Ronald en Rutger achter ons aan rennen en tikte ons, waardoor we alsnog weer terug moesten naar onze beginpost. Vlak voordat we werden getikt maakte Kevin nog wel een mooie koprol door de sneeuw hehe. Toen we weer terug zijn gegaan en weer opnieuw onderweg waren, was daar onze nieuwe dreiging: Raymond. Voor de tweede keer werden we getikt, zonder ook maar bij een andere post aan te zijn gekomen. Ik pikte dit niet en zodra Raymond weg was liepen we alsnog door naar de post van Jasper en Myrthe (sorry Raymond). Hier kregen we de vraag van Myrthe: ‘Willen jullie de kaart met of zonder bloed?’ Mijn teamgenoten maakte de rationele keuze voor de kaart zonder bloed, vlak voordat ik zei ‘Met bloed’. Er viel een korte stilte en toen realiseerde ik me dat een kaart zonder bloed toch wel wat fijner was. Daan bleek weer eens een bloedneus te hebben gehad en er waren geen zakdoekjes, dus had hij maar de kaart gepakt die onderdeel was van het spel. Gelukkig waren er meerdere. Na een kwartier lang stil te hebben gestaan, gingen we slenteren naar de volgende post. We werden echter alweer getikt en we moesten weer terug. Toen we dan toch echt bij de volgende post aankwamen was het spel al afgelopen en gingen we zoeken naar de schat. Raymond had deze verstopt en was ondertussen al teruggelopen naar de auto’s waar warme chocolademelk was (GG Raymond). Wij hebben dus nog ongeveer een half uur gezocht naar de schat en toen we deze eindelijk gevonden hadden, was het spel zodanig uitgelopen dat ik alleen nog maar kon klagen. Alles was bevroren en het enige wat ik nog wilde was mijn douche en mijn bed. Het liefst tegelijkertijd, maar ik snapte ook wel dat dit niet redelijk was.
The end. (ook bijna van mijn leven, aangezien ik bevroor)
(Julie-Anne™)